W otwartych trumnach są niesieni między ludźmi. Żegna ich pieśń: "Tyś, synku, na moim sercu leżał..."

Wacław Radziwinowicz

22.02.2014 , aktualizacja: 22.02.2014 18:00

Po chodniku z chłopakiem idzie młoda dziewczyna w szpilkach. Wszyscy się za nią oglądają. Nie dlatego, że taka ładna, ale stuk wysokich obcasów to tu, w mieście po tygodniach manifestacji i walk, coś z nieco zapomnianego i poprzedniego życia - Wacław Radziwinowicz pisze z Kijowa

Lud w dzielnicy rządowej. Samoobrona Majdanu otworzyła przejścia na ul. Instytucką i Hruszewskiego. Tamtędy wciąż jeszcze tylko przez wąskie szczeliny w barykadach strumienie ludzi płyną w kierunku Rady Najwyższej, siedzib rządu i administracji prezydenta.

Krąży tu wojskowy ural uprowadzony przez majdanowców. Ze skrzyni ciężarówki pod błękitno-żółtym sztandarem grupa roześmianych chłopców skanduje "Peremoha!" (zwycięstwo).

Na kolanach przepraszają, obiecują, że więcej nie będą

A po chodniku z chłopakiem idzie młoda dziewczyna w szpilkach. Wszyscy się za nią oglądają. Nie dlatego, że taka ładna, ale stuk wysokich obcasów to tu, w mieście po tygodniach manifestacji i walk, coś z nieco zapomnianego i poprzedniego życia.

Nie da się bez szacunku patrzeć na ludzi w różnym wieku, którzy pojawili się na ulicach z szuflami, miotłami, wiadrami na śmieci. Sprzątają. Zamiatanie bruku pod barykadami, które same wyglądają jak wysypiska śmieci, może się wydać zabawne, ale ważne, że ci, którzy się wzięli do roboty, chcą i umieją pokazać światu, że majdanowcy potrafią odpowiadać za miasto, za kraj.

"Sprzątanie" ma jeszcze jeden wymiar, znacznie surowszy.

Sotnie samoobrony wyłapują i pod mocnym konwojem prowadzą na plac tituszki, bojówkarzy wynajętych za pieniądze przez ludzi Janukowycza do atakowania opozycjonistów, gromienia sklepów, wzniecania zamieszek.

Niektórzy z ujętych mieli ponoć przy sobie broń palną.

Ci, którzy zostali schwytani w pobliżu centrum, mogą jeszcze mówić o szczęściu. Samoobrona skatować ich nie pozwala. Prowadzi na Majdan, pokazuje ze sceny, zmusza, by na kolanach przeprosili, obiecali, że więcej nie będą, i puszcza wolno.

Z tym jednak, kto wpadł w ręce któregoś ze spontanicznie organizowanych patroli straży obywatelskiej, rozmowa może być krótka.

Bohater! Bohater! Chwała! Chwała!

Na Majdanie, który z uwagą przysłuchuje się wieściom z Rady, czekając na moment, kiedy zdymisjonują tam Janukowycza, ludzie opłakują zabitych w starciach ostatnich dni.

Przed sceną jedna po drugiej stają otwarte trumny. Sotnie obrońców placu, a za nimi tłum, skandują: "Bohater! Bohater! Chwała! Chwała!". Duchowni się modlą. Kiedy trumna odchodzi z placu, rozlega się: "Bohaterowie nie umierają!", w niebo lecą fajerwerki. Nad niektórymi trumnami chłopcy z sotni, do której należał poległy, oddają salwy honorowe z broni palnej.

A kiedy oni pod kwiatami w otwartych trumnach, przeważnie młodzi, z bandażami na przestrzelonych głowach, są niesieni szpalerem między ludźmi, żegna ich wzruszająca huculska pieśń. Serca rozdzierają jej słowa śpiewane w imieniu zrozpaczonej matki: "Tyś, synku, na moim sercu leżał...".

Ta trwająca od wczorajszego wieczoru uroczystość pożegnania pod spalonym gmachem przy Majdanie, czarnym, wznoszącym się znad wciąż tlących się stosów opon na barykadach, jest jakby rodem z mitów wikingów czy starych Słowian.

Nad otwartą trumną swego syna Maksyma z tarnopolszczyzny przemówiła ze sceny zrozpaczona matka. I dała nam wszystkim najmądrzejszą lekcję demokracji, jaką można sobie wyobrazić: - Przeklinam stąd wszystkich, którzy za pieniądze, za torbę kaszy głosowali na tę bandycką, zbrodniczą władzę, która zamordowała mojego syna.

Ludzie odpowiedzieli: "Nie wybaczymy! Nie wybaczymy!".

A potem już chyba 50. od piątku otwarta trumna odpłynęła z Majdanu pod słowa: "Tyś, synku, na moim sercu leżał"...

You must be logged in to comment. Register to create an account.